«الف انسان اصیلیه! اصالت از سر و کوله ش می باره. ب دقیقا بر عکسه! یک آدم بی اصل و نسب و بی بته!»، «جیم را می گویی؟ اون که انگار زیر بته به عمل اومده!». همه ما در گفت وشنودهای روزانه با دیگران چنین جملاتی را شنیده ایم و ای بسا خودمان نیز به کار برده ایم، با این فرض فکر نشده که می دانیم «اصالت» چیست و «اصیل» کدام است. اتفاقا کمی دقت در همین تعابیر تا حدودی سمت و سوی درک ما از آنها را نیز روشن می کند. وقتی «اصل» در معنای لغوی آن یعنی «ریشه» در کنار «نسب» می آید و آدم غیراصیل، آدم بی بته و بی ریشه تلقی می شود، تا حدودی این تصور را به ذهن متبادر می شود که اصل با خون و نژاد ربط دارد و آدم اصیل، آدمی