باید از سیاسی کردن ورزش و فوتبال شدیدا پرهیز کرد، اما از سیاسی بودن همه چیز گریزی نیست. جام جهانی فوتبال در راه است؛ جامی که ایران در آن حضور دارد، اما در مدت اخیر به نحو غریبی مورد توجه جامعه نبوده است. شاهدی بر همان بی حوصلگی معروف که برخی نخبگان با تعبیر «ناامیدی» به جنگ آن رفته اند. حالا خیلی ها منتظرند که این فضای یاس به معجزه فوتبال بشکند. سرانه آدرنالین خون بالا بزند، صورت ها گر بگیرد و هیجان به جامعه بازگردد. اما آیا این همه ماجراست؟ نه. دو نکته این رقابت ها را می تواند حساس تر و فرافوتبالی تر کند: یکی واکنش جامعه به نتایج تیم ملی است. اگر تیم ملی نتایج خوبی بگیرد که هیچ؛ جشن و شادی