ترامپ متن را نمی خواند. حتی به طور اجمالی هم نگاهی به آن نمی انداخت. اگر به صورت تایپ شده بود، متن برایش وجود خارجی نداشت. برخی معتقد بودند که او به دلایل عملی کم سواد است. (در این مورد این استدلال وجود داشت که چون می تواند تیتر ها و مقالاتی را که درمورد خودش است بخواند یا حداقل تیتر مقالاتی را که در مورد اوست و طنزهایی را که در صفحه شش نیویورک پست در مورد اوست بخواند.) برخی او را مبتلا به اختلال در خواندن متون یا همان خواندن پریشی می دانستند؛ قطعا درک مطلب او محدود بود. دیگران این طور نتیجه گیری می کردند که او متنی نمی خواند چون مجبور نیست و این در واقع یکی از نسبت های کلیدی او به عنوان یک فرد پوپولیست بود. برای او نه خواندن و نوشتن، که فقط تلویزیون مهم بود.