آنجا که چیزی به نام «عدالت اقتصادی» و «عدالت اجتماعی» باشد، همه شکم ها سیرند، شکم گرسنه ای وجود ندارد. همه بیماران درمان می شوند، بیمار بدون پزشک و دارو وجود ندارد. همه انسان ها مسکنی و ماوایی دارند، انسان بی مسکنی پیدا نمی شود. همه انسان ها پوشاک دارند، انسان بدون لباس که سرما او را بلرزاند یا گرما او را بسوزاند، وجود ندارد. این ها هست. اما انسان چنان اجتماعی از بالا تا پایین، بالاخره آخرین درجه تفکر و اندیشه اش این است که خوراک، پوشاک، مسکن و بهداشت، هم برای من و هم برای دیگران. ببینیم انسان این جامعه، انسانیتش تا چه اندازه مورد توجه قرار گرفته است. ببینیم آیا انسان این جامعه، خواست های اصیل انسانیش مورد تجاوز قرار نگرفته است؟