مردم مهربان و خونگرم استان سیستان و بلوچستان هم مانند دیگر استان های کشور در کنار برخی آداب و رسوم مشترک، آیین های ویژه ای در ماه مبارک رمضان دارند که مخصوص مردمان و خطه خودشان است.

«ماه روزه» عنوانی است که مردم سیستان در زبان محلی برای ماه رمضان استفاده می کنند؛ مردم سیستان با غبارروبی منازل و مساجد، نذر و حضور بر سر خاک اموات و پخت انواع نان محلی و کلوچه سنتی از نیمه دوم ماه شعبان، خود را برای استقبال از ماه رمضان آماده می کنند.

بعد از نظافت مساجد توسط مردان بلوچ، زنان بلوچ به روشن کردن مشک و دود دادن مواد خوشبویی به نام «سوچکی و اوددار» که بیشتر از کشورهای حاشیه خلیج فارس یا پاکستان تهیه می شود، اقدام می کنند. در بلوچستان نیز با آغاز ماه مبارک رمضان هر شب قبل از اذان صبح مراسم سحرخوانی اجرا می شود. خواندن نماز 20 رکعتی تراویح نیز یکی دیگر از سنت هاست. در آیین سحرخوانی، بزرگان منطقه یک ساعت قبل از اذان صبح بر بالای بلندترین منطقه روستا می روند و با ضربه زدن به دهلی خاص، مردم را از خواب بیدار می کنند. این افراد اشعار مذهبی و سروده های شاعران کشور از جمله خواجه عبدا... انصاری و باباطاهر عریان و ترانه های عامه سیستانی را با صدای بلند روی پشت بام خانه می خوانند؛ پس از آن که مردم بیدار شدند با ذکر سروده ای خاص به استقبال اذان صبح می روند تا این که موقع اذان صبح آن را با صدایی بلند به مردم اعلام می کنند.

اغلب خانواده های استان در طول سال برای پر کردن سفره های خود از غذا های محلی استفاده می کنند که این کاربرد در ماه مبارک رمضان دوچندان می شود و «پکوره» یکی از مهم ترین غذا های باب طبع مردم این منطقه در ماه مبارک رمضان است.

در روزهای پایانی این ماه هم مردم سیستان مراسم ویژه ای را برای استقبال از عید فطر، عید بزرگ مسلمانان دارند و در نقاط مختلف سیستان گاهی دیده می شود که مردم سه روز به جشن و شادمانی این روز بزرگ دینی مشغول می شوند که این نشان دهنده جایگاه عظیم معرفت دینی میان مردمان سیستانی است.