هنوز تابستان نشده و تنها 5 روز تا بزرگ ترین رویداد فوتبالی دنیا زمان داریم. اینجا مسکو است با دمای هوای 12 درجه و باران بی وقفه. در گوشه ای از خیابان، زیر سقفی ایستاده ام و این روایت را می نویسم. این روزها سر را می گردانی، چهره ها، نژادها و رنگ های مختلف بدون هیچ تفاوتی، ازسرتاسر دنیا در کنارت هستند. انگار همه به دنبال رویای خود به روسیه آمده اند. هتل ها و هاستل ها همه پر شده اند. اتاق کناری تازه امروز از مصر رسیدند. پرچم های شان را روی دوش شان می اندازند و در خیابان ها قدم می زنند. همه کشورها اینجا جمع شده اند: مکزیک، مصر، نیجریه، اروگوئه و... اما در میان این همه شلوغی روس ها باید به زندگی روزمره خودشان برسند. ایستگاه های مترو مرکز شهر شلوغ هستند. مسافران جام جهانی اول به میدان سرخ می روند. میدانی که شاید در عکس ها زیاد بزرگ به نظر نرسد اما وقتی واردش می شوی محو زیبایی بی حد و حصرش می شوی. بعضی روس ها زیاد راضی نیستند که این اندازه خارجی به روسیه آمده، اما گروه دیگر از اینکه این بهترین فرصت برای نشان دادن روسیه به جهان است از جام جهانی استقبال می کنند.

از المپیک زمستان سوچی سال 2014 تا امروز نزدیک به 4 سال روس ها مشغول آماده سازی زیرساخت ها و شرایط برای جام جهانی بوده اند. حالا در خیابان ها دانشجوهای روسی برای اینکه به توریست ها نشان دهند که تصویر سیاه و خاکستری دوران پس از سقوط شوروی تمام شده، تی شرت هایی را طراحی کرده اند که روی آنها نوشته شده: «روسیه، سرزمین فرصت ها».

روی تمام دیوارهای شهر یا میادین اصلی نماد و پرچم های جام جهانی را می توان دید. همه کنار آنها عکس یا سلفی می گیرند. خیلی از توریست ها برای اولین بار است که به روسیه سفر می کنند و به همین خاطر اکثر مردم اینجا به همراه دولت شان تصمیم گرفته اند تا برای همیشه به پروپاگاندای غربی پایان دهند. وقتی متوجه می شوند که روس نیستی، سعی می کنند تا جایی که می توانند حتی اگر زیاد انگلیسی بلد نباشند به شما کمک کنند و می گویند: «ما خرس نمی خوریم، حرف های امریکایی ها را باور نکنید» و آخر سر به شما لبخند می زنند. حالا باید دید چقدر در این یک ماهه موفق خواهند بود.