برای رمان جدیدم، با مهاجران ایرانی زیادی در برلین گفت وگو کرده ام. یکی شان مرد میان سال روشنفکری است که گذشته انقلابی اش را یک تجربه می داند و همیشه نگاهش رو به جلوست. در یکی از دیدارهای مان گفت: «ایراد ما، هم قبل انقلاب و هم بعدش، این بود که پوزیسیون رو به رسمیت نمی شناختیم. ذهن مون خیلی قاطی بود. حواس مون نبود که بدون پوزیسیون، اپوزیسیون بودن خودمون هم چندان معنایی نداشت.» اپوزیسیون بودن یا منتقد اوضاع بودن کیفیتی است که در تقابل با یک «وضعیت موجود» معنا پیدا می کند. باید چیزی را به رسمیت بشناسی تا امکان نقدش را داشته باشی: وگرنه چه کشکی؟ چه دوغی؟ این یک دیدگاه است. در کنارش طبعا دیدگاه های