یک هفته پیش درست در آن روزهایی که خودروها در میان جاده شمال قفل شده بودند و مردم با پهن کردن بساط در کنار جاده سعی می کردند به خودشان بگویند مهم مسیر است نه رسیدن، روز جهانی دوچرخه بود. یادم هست بچه که بودم، هر هفته سروکله پیرمردی در محلمان پیدا می شد که خربزه و طالبی یا سیب زمینی و پیاز – بنا به فصل- برای فروش می آورد. بار محصولش را روی خورجین الاغی می گذاشت که حیوانکی خیلی هم به راه و پرتحمل بود و با صبوری کوچه ها را طی می کرد و به ضربه های هرازچندگاهی که پیرمرد به کفلش می زد اعتنایی نمی کرد؛ ضربه هایی که کلمات دوستانه و محبت آمیزی هم همراهشان داشتند؛ طوری که دوست دارم فکر کنم علت اینکه پیرمرد