ثبت املاک سابقه ای طولانی دارد. در ایران به دستور انوشیروان، ثبت معاملات نزد قضات و در دفاتر آنان انجام می شد. در عهد صفویه مرجعی به نام دیوان خانه تاسیس شد و نخستین بار در زمان ناصرالدین شاه قاجار، فرمانی صادر شد که اداره ای تشکیل و مرجع ثبت اسناد شود. پس از استقرار مشروطه، قانونی تحت عنوان قانون ثبت اسناد در 139 ماده تصویب شد که طبق آن، اداره ثبت اسناد، مرکب از دایره ثبت اسناد و دفاتر راکد کل در حوزه های محاکم ابتدایی و وزارت عدلیه تاسیس شود. قانون ثبت اسناد و املاک در 126 ماده در تاریخ 21 فروردین 1302 به تصویب رسید و در سال 1352 قانون تبدیل اداره کل ثبت اسناد و املاک به سازمان ثبت اسناد و املاک کشور تصویب شد.