تیم ملی ایران در حالی پا به جام جهانی گذاشت که بعد از مسجل شدن صعود و به دست آوردن جواز حضور نسبت به خیلی از تیم های صعود کرده و حریفان مستقیم کمترین تعداد بازی تدارکاتی و اردوهای آمادگی را داشت.

سرویس ورزشی- اینکه چرا این اتفاق افتاد و دلایل این مشکل اساسی چقدر داخلی و مدیریتی است و چقدر آن به دلایل مشکلات دیپلماتیک و سیاسی است بحثی است که در این مقال مختصر نمی گنجد. اینجا حرف ما چیز دیگری است. هیچ عقل سلیمی در تاثیر مثبت بازی های تدارکاتی و اردوهای آمادگی شک ندارد اما اینکه تصور شود هرچقدر بر کمیت بیافزاییم کیفیت نیز ارتقا می یابد و بر عکس اشتباه است. برای رسیدن به موفقیت و تحقق هدف نه درفوتبال که در همه جا و هرجا عوامل و شرایط دیگری هم لازم است که اگر فراهم آید می تواند حتی بسیاری ناداشته ها را جبران کند. تیم ملی فوتبال بازی تدارکاتی به اندازه کافی نداشت. اردوهای آمادگی گرانقیمت مثل خیلی تیم های دیگر تشکیل نداد اما برای رسیدن به هدفش انگیزه داشت و مصمم بود. تدبیر و برنامه داشت و... همین ها وامثال آن مثل نظم تیمی، اقتدار و شخصیت مربی و... قرار گرفتن هر چیز و هرکس سر جای خودش و... می تواند جبران بسیاری کمبودها و ناداشته ها را بکند و به قول کارلوس کروش که یک حرفه ای تمام عیار است و می داند چه می گوید حتی حربه ناجوانمردانه ای مثل تحریم را خنثی می کند. این حرف شعار و انشانویسی نیست اسناد وشواهد فراوان دارد. آخرین آن پیروزی شیرین فوتبال ایران بر مراکش بود.