فوتبال دوباره شده بهانه ای برای باهم بودن؛ بهانه ای به معنای یک اتحاد واقعی به عشق یک سرزمین. از ملبورن تا لیون، قدم به قدم با خداداد و اشک ریزان با حمید یک ملت پشت یک تیم بود. از گل گوچی در قلب قطر و کره تا فریاد اشکان در بلوهوریزنته هیچ کس تنها نبود و حالا شب های سفید سنت پطرزبورگ هم رو سفیدی یک ملت را با یوزهای وفادارش به خوبی دیده است.

حالا کازان شده آوردگاهی دیگر برای باهم بودن. یوزها کار خودشان را کرده اند و دل ها رو دوباره برده اند. برده اند به جایی که صدای فریادهای ایران ایران مردمش تا خود صبح شنیده می شود و پرچم های خوشرنگی که روی دست چرخانده می شود. چه حس خوبی است. چقدر قیمت دارد این هیجان، این شادی و این هورا کشیدن برای خاکی که تا بیکران در قلب مردم وسعت دارد؟ اصلا وقتی پای عشق به میان می آید دیگر هیچ چیز به اندازه اش قابل وصف نیست. آن هم عشق مردم یک سرزمین که عاشقانه سرزمین شان را دوست دارند. تیم ملی نمونه ای از همین مردم است. بازیکنانی که در زمین جان می دهند تا برای ساعتی هم که شده لبخند را روی لب مردمانشان شان بنشانند. این خود خود عشق است و بس.امروز با اسپانیا بازی داریم. نبردی سنگین با ماتادورها که برای ما جذابیت های خاص خودش را خواهد داشت. حالا دیگر همه می دانند که مقابله با تیم گرانقیمت فرناندو هیرو سخت است، اما چه لذتی دارد. حالا دیگر پیروزی و شکست مهم نیست. مهم با هم بودن است که ما در این کار استاد هستیم. مهم تا نفس آخر جنگیدن است که ما به عشق وطن صرف این فعل را خوب بلدیم و حالا مهم ایران است که همیشه سربلند باقی بماند نه چیز دیگری. امروز یک بار دیگر متحد هستیم و قلب همه ما به عشق ایران خواهد تپید.