(بدان ای سالک راه خدا!) کسی را می بینید. اگر شب خلوت باشد، حاضر است نان بخرد و به خانه ببرد. حاضر است در مسافرت که کسی او را نمی شناسد، چمدان را روی پشت اش بگذارد و بدود، اینها چیزهایی است که در متن روح ما مطرح است. این فرد بداند که متکبر نیست. اما می دانی چیست؟ او یک بیماری دیگری به اسم «ریا» دارد، او ریاکار است. باید نسبت به خودش معالجات ریایی انجام دهد و بیماری کبر ندارد و باید سراغ معالجات ریا برود.» (1)