در فلسفه و به خصوص در هستی شناسی، همه موجودات، اعم از درختان و انسان ها و زمین و پرندگان و صندلی ها و رایانه ها و... یک «چیز» یا یک «شیء» تلقی می شوند. از این جهت تفاوتی میان یک انسان و یک میز نیست، هر دو «چیز» هستند، یک چیز نامش انسان است و چیز دیگر میز. اما در عرف عامیانه، یک آدم را یک «چیز» خطاب کنیم، خوشش نمی آید، اگر به او بر نخورد. خود را برتر و اجل از این می داند که در عداد یک میز و صندلی و خودکار و فرش قرار گیرد. می گوید من عقل و شعور دارم، جان دارم، عاطفه و امیال دارم، درد و رنج و شادی دارم و... در نتیجه از یک میله آهن برترم. گویی قدرت و توانایی های بیشتر «من» او را نه فقط چند سر و