دو بازی تاریخی فوتبال ایران مقابل دو غول فوتبال دنیا، با یک حسرت مشترک به پایان رسید. در بازی دومی که در جام جهانی 2014 داشتیم آرژانتین را زجر دادیم و حالا بعد از چهار سال، در بازی دوم مان در جام جهانی 2018، اسپانیایی ها را برای رسیدن به برد زجرکش کردیم. هر دو بازی را هم یک بر صفر باختیم. با حداقل فاصله و کلی موقعیت که از دست رفت تا برای همیشه به تاریخ افسوس های فوتبالی مان سنجاق شود.

شاید جالب ترین نکته دو بازی ایران - آرژانتین و ایران - اسپانیا در تغییر نسل فوتبال ایران باشد. در شرایطی که بسیاری از تیم های بزرگ دنیا مثل برزیل، فرانسه، آلمان، پرتغال و اسپانیا درصد قابل توجهی از ترکیب جا م جهانی قبلی خود را در این جام به همراه دارند، در ایران فقط یک بازیکن اصلی و یک بازیکن ذخیره بودند که هم مقابل آرژانتین بازی کردند و هم مقابل اسپانیا. ترکیب اصلی تیم کی روش مقابل اسپانیا، به نسبت چهار سال پیش که ایران مقابل آرژانتین بازی کرد، ده تغییر داشت و احسان حاج صفی تنها وجه اشتراک این دو بازی تاریخی بود. در بین ذخیره ها هم علیرضا جهانبخش تنها بازیکنی بود که در هر دو بازی روی خط تعویض ایستاد و به زمین آمد.

به لحاظ دوندگی، مقابل آرژانتین آمار بهتری داشتیم و تقریبا 5/1 کیلومتر بیشتر دویدیم، اما در بازی با اسپانیا تعداد بازیکنانی که بیشتر از ده کیلومتر دویدند به نسبت بازی با آرژانتین بیشتر بود؛ 5 به 4.

در مقابل آرژانتین پاس های بیشتری هم دادیم، اما دقت پاس بازیکنان ما مقابل اسپانیا شاید بزرگ ترین وجه تمایز این دو بازی، برای تیم ملی ایران بود. تیم ما از دقت پاس 56 درصدی در مقابل یاران مسی به دقت پاس 69 درصدی در مصاف با اینیستا و تیمش رسید و همین موضوع به تنهایی کافیست تا بگوییم بازی با اسپانیا، تکامل یافته آنچیزی بود که در مقابل آرژانتین شاهدش بودیم؛ باهدف تر، منسجم تر، نترس تر و البته زهردارتر.