علی طباطبایی یا به قول خودش «ژازه تباتبایی» یکی از هنرمندانی بود که از مواد بازیافتی آثار درخور توجهی را به هنر ایران تقدیم کرد.

ژازه مجسمه های عجیبی از قراضه اتومبیل ها می ساخت البته پیشتر از آن تجربه ساختن مجسمه های آهنی با سیم های فلزی را تجربه کرده بود. اما در همه این مجسمه ها طنز و شوخی را با رنج موجودات بی جان مخلوط می کرد. با آهن آدم هایی مسخره می ساخت که با بدن هایی فلزی رنج می بردند.

خودش در جایی در این رابطه می نویسد:«... زمان، زمان مرمر و چوب و گل و سفال نیست. زمان، زمان حجر نیست. زمان ما، زمان حرکت براده آهن است و فلزات که در خون ما جریان دارند. این طبیعی است که من از این مواد استفاده می کنم تا حرف این مواد را گویا باشم و این بهترین راه است که فلز سرد بتواند گویای گرم ترین سخن ها باشد. این هنر است که بتوان با این سردی، گرم ترین و تازه ترین حرف ها را بیان کرد.»