گفته شده است که «رویاها» برای روان، مانند اکسیژن برای ریه ها هستند که اگر به سمت آنها برویم هورمون های شادی آزاد خواهندشد و با نادیده گرفتن آنها احساسات بد را تقویت کرده ایم. البته این معنا در حوزه روان شناختی است اما در حوزه جامعه شناختی، «رویا» معادل «انتظار» است که برای شهروندان جامعه قرن بیست و یکمی آنچنان عرض اندام می کند که اگر پاسخ داده شود اکسیژن به جامعه تزریق شده است و امید اجتماعی تقویت می شود و الا نومیدی، افزون خواهد شد. فرد ناامید، دیگر از پیروزی هایش هم لذت لازم را نمی برد و شادی ها را کمتر ارج می نهد. او احساس نمی کند جامعه به او تعلق دارد. او خود را قربانی می بیند. از نگاه او جامعه این گونه است: «هر کسی کار خودش، بار خودش، آتش به انبار خودش».