این روزها حال خیلی از ما خوب نیست؛ خبرهای لحظه به لحظه دلار و پوند و یورو که به طنز تلخ دورهمی ها تبدیل شده، کشمکش بازار نفت، تحریم و تورم، جان کندن دریاچه ها و تالاب ها، یورش ریزگرد، بمباران ذهن خسته ایرانی با انواع داستان های دلخراش از خشونت های اجتماعی، انتقام کشی های سیاسی و مرور هرروزه ناکامی ها و ندانم کاری ها و هزار بدبختی دیگر، طعم تلخی در دهان مان دارد. ته مانده کابوسی از خواب آشفته و ما که نمی دانیم هنوز بیداریم یا خواب؟ باید دستی تکان داد، پایی، سری جنباند که باورمان شود بختک گریخته و حالا می شود هوایی تازه فرو برد و جانی گرفت. چه معجزه ای!

ما محکوم به بردنیم، محکوم به اینکه همه ناکامی ها و تلخی ها را با شلیک توپی فراموش کنیم. این تنها امید به پیروزی نیست، چیزی فراتر از امید است، چیزی شبیه معجزه که این روزها سخت انتظارش را می کشیم. هوایی تازه که خواب آشفته ما را با خود به دوردست ها ببرد. بغضی فروخورده در گلوی ما هست که باید فریادش بزنیم، باید از خود بی خود شویم، سر از پا نشناسیم، به کوچه و خیابان بریزیم و دردهای مان را هلهله کنیم. ما سخت به این بی خودشدگی به این دست در دست هم گذاشتن و پای کوبی کردن نیاز داریم. ما به یک معجزه به یک گل به یک پیروزی نیاز داریم. ما محکوم به پیروز شدنیم.

خدایا فوتبال دیگر برای ما فوتبال نیست، انتقام از همه ناکامی های زندگی است؛ قرآن به سر می گیریم، مثنوی می خوانیم، به همه امامزاده ها دخیل می بندیم، حافظ را به جان شاخ نباتش قسم می دهیم و فال می گیریم. خدایا تسبیح می چرخانیم و روزه نذر می کنیم، این پیروزی را از ما دریغ نکن. حال ما خوب نیست خودت به فریاد ما برس!