شعر، شاخص ترین هنر در ایران بوده است تا آنجا که سایر هنرها همواره تلاش کرده اند به شعر تشبه کنند تا ثابت کنند از عیار هنری بالاتری برخوردارند. شعر فارسی در تاریخ دراز دامن خود، مضامین مختلف و متنوعی را در خود جای داده است. تبیین مفاهیم اخلاقی و عرفانی و عاشقانه در قالب اندرزنامه ها، قالب مهمی در این راستا به شمار می آید. «عشق»، مضمون ثابت و مکرر در تمام تاریخ ادبیات فارسی است و طیف بی پایانی از شاعران و حکیمان به شرح رازهای این مفهوم پرداخته اند.

دو کتاب «عشق و جوانی» و «دو جام از عشق» که چندی پیش به همت انتشارات نقش نگین و با همکاری انتشارات کهن دژ روانه بازار نشر شد، مجموعه ای از رباعی ها و دوبیتی های اخلاقی، تغزلی و عاشقانه احمدحسین حیدرنیا متخلص به «نیکو» است که با بیان و قالبی شیرین و خوشخوان، مضامین دشوار را پرورده و پیش چشم مخاطب فارسی زبان نهاده است. «عشق و جوانی» در هفت باب گردآوری شده است: در بیان عشق، وصف جمال معشوق، عشق مجازی، عشق حقیقی، هجران معشوق، به سوی ابدیت و دیدار معشوق، عناوین این هفت باب هستند. دوبیتی زیر، نمونه ای از اشعار این مجموعه است: عروس گل، سپیدی جامه تن کرد /بنفشه این سوال از یاسمن کرد / چرا خوابی بهار آمد به بستان/ نظر باید به گل ها در چمن کرد