به راستی چگونه می توان روایت سرراستی از فاجعه ای داشت که این گونه هولناک بر ما خیره مانده است؟ چگونه می توان مرگ جنینی هرگز زاده نشده را به میانجی فراموشی و روزمرگی، بدل به امری روزمره کرد؟ در انبوه اخبار و اطلاعات، این مواجهه البته که راحت است و قابل فهم. اما نمایشی چون «تو مشغول مردنت بودی»، خلاف آمد این عادی سازی است. رویکردی مقاوم در قبال خاطره کسی که قبل از تولد با سقط جنین، برای همیشه از جمع زندگان تبعیدشده و حال بعد از 25 سال، بازگشته تا انتقام گیرد و مانند بدنی تکثیر شده، فضا را از آن خود کند. دختری که «سها» نام دارد و خاطره اش مانند امری سپری نشده، زنده است. مژگان خالقی در مقام طراح