اقتصاددانان کلاسیک مانند آدام اسمیت به دخالت دولت در حوزه ای بسیار محدود اعتقاد داشتند، تا اینکه سرانجام بحران بزرگ بین سال های 1929 تا 1933 باعث شد متدهای جدیدی در دنیای اقتصاد به وجود بیاید. جان مینارد کینز به گسترش فعالیت دولت در اقتصاد معتقد بود و این رویکرد خیلی زود بر اقتصاد جهان حاکم شد، اما در دهه 70 میلادی آرام آرام واژه های بازگشت به بخش خصوصی را اقتصاددانانی مانند پیتر دراکر در آمریکا مطرح کردند.

در اواسط دهه 80 قرن بیستم میلادی و وقتی که جمعیت جهان و رفاه عمومی در جوامع بشری رو به فزونی نهاد، ثابت شد که دولت بنگاه دار خوبی نیست و مادامی که دولت نقش آفرین اصلی در مسیر تولید است، علاوه بر عقیم ماندن چرخه رقابت منابع بیشتری نیز برای تولید صرف می شود.