با نهضت مشروطیت گمان می بردیم که سیاست را ملی می کنیم، با نهضت ملی شدن نفت فکر می کردیم که اقتصاد را ملی می کنیم؛ غافل از آنکه در این صد و اندی سال تاریخ معاصر مرکزگرایی را حاکم کردیم ونه ملی شدن سیاست، اقتصاد و... را. در ایران، درد یکی و دوتا نیست اما راست آنست که از جمله مهم ترین این دردها، درد نابرابری های منطقه ای، به مثابه شکلی زننده از تبعیض و نابرابری ساختاری است. در ایران همه راه ها به تهران ختم می شود و در استان ها به مرکز استان. هرجا که قدرتی نشسته است و توان کنترل دیگران را دارد امکانات و مواهب را به خود و پیرامون خود اختصاص می دهد و از حاشیه های دورتر دریغ می دارد. شهرستان ها در حاشیه و گور و گم اند مگر آنکه بواسطه اعتراضی توجه مراکز قدرت، تصمیم گیری و خبررسانی را به خود جلب کنند. خشونت راهی است که مرکزگرایی پیش روی جوامع پیرامونی می نهد.