اگر در برخی مواقع – مواقع فراوان – لحظه ای غیرعادی پیش می آمد که اظهارات ترامپ در هیچ جهت روشنی پیش نمی رفت، کارکنانش مجبور می شدند با توجه به شرایط پاسخ فشرده ای بدهند. خویشتن داری مطلق لازم بود تا آنچه را که همه می توانستند ببینند تایید نکرد.

وقتی رئیس جمهوری سخنرانی اش را به پایان رساند، ریچارد اسپنسر که کمتر از چهار ماه بعد از انتخاب شدن ترامپ می رفت تا مشهورترین نئونازی در امریکا از زمان جرج لینکولن راکول شود، به صندلی خود در تالار اصلی گیلورد ریزورت بازگشته بود تا برای قرابت و علاقه خود به دونالد ترامپ – و به اعتقاد او، علاقه ترامپ به او – دلایلی بیاورد. عجیب است که اسپنسر یکی از چند نفری بود که سعی داشت نوعی دکترین روشنفکرانه به ترامپیسم نسبت دهد. جایگاه اسپنسر بین دو گروه بود: کسانی که او را واقعا قبول داشتند ولی جدی نمی گرفتند و کسانی که او را قبول نداشتند اما جدی می گرفتند. عملا او در هر دو گروه بود و استدلال می کرد که اگر ترامپ و بنن در جنبش محافظه کار جدید، جلودار محسوب می شدند، اسپنسر – مالک آلرایت دات کام و به اعتقاد خودش پاک ترین مبلغ این جنبش – خود، رهبر و جلودار این دو بود، چه بدانند و چه ندانند. اسپنسر که همان طور که اکثر خبرنگاران او را دیده بودند، شبیه یک نازی واقعی بود و برای مطبوعات لیبرالی که در کنفرانس اقدام سیاسی محافظه کار جمع شده بودند نوعی جذابیت داشت. محتملا او در مورد سیاست ناهنجار ترامپ مانند دیگران توضیحات خوبی ارائه می کرد.

اسپنسر از طریق نوشتن مطالبی در نشریات محافظه کار نام خود را مطرح کرده بود اما به سختی در مجامع رسمی جمهوریخواه یا محافظه کار شناخته شده بود. او پست-راستگرایی بود که بحث و جدل بر می انگیخت اما نه مانند نیش و کنایه های جلسات محافظه کاران یا حرف های نیشدار آن کولتر یا میلو ایانوپولوس. آنها از نوع نمایشی ارتجاعیون بودند. او از نوع واقعی بود – یک نژادپرست واقعی با تحصیلات عالی، در مورد او دانشگاه ویرجینیا، دانشگاه شیکاگو و دانشگاه دوک.

این بنن بود که با اعلام بریتبارت به عنوان «سکوی راست افراطی» – جنبشی که اسپنسر مدعی بود او آن را بنیانگذاری کرده یا حداقل مالک نام آن است – به طور موثری به اسپنسر بال پرواز داد.