«پرتی» از آن دست اجراهایی است که انگار غایتی برای خود متصور نیستند. تکه ای از زندگی روزمره را رج زده اند و مدام از فرط ملال یا رهایی از آن، تکرارش می کنند. حال اگر روایتی باشد از زیست و زمانه دخترانی که در یک خوابگاه دانشجویی، به اجبار روزگار می گذرانند و عادی ترین لحظات را به پرشورترین مباحثات تبدیل می کنند. هر کس روایت سوبژکتیو خود را بیان می کند از آنچه گذشت. او همچون شاهدی است که در محضر دادگاه، مستندات خویش را بیان می کند. گاه با خشم، گاه با توجیه و گاه با خشونت فیزیکی. روایت اما چندان دوام ندارد و روایتی دیگر، آن را به چالش می کشد. پرتی روایت این تلاش خستگی ناپذیر بر سر اموری خستگی پذیر