فرهنگ نقادی در ایران هرگز جریانی مستقل، موثر و نیرومند نبوده است. به بیان دیگر بر بسیاری از نوشته های منتقدان نمی توان نام نقد نهاد. در نتیجه تعداد نقدها به مراتب کمتر از تعداد منتقدان است. این مسئله وقتی شکل بحران به خود می گیرد که به عنوان پژوهشگر پا به میدان نقد بگذاریم. در این شکل با کوهی از یادداشت و نظر مواجه می شویم که بر پایه هیچ استدلالی استوار نشده است. بی سوادی در روزگار ما به معنای ناتوانی در خواندن و نوشتن نیست؛ بلکه به مفهوم کوشش برای گرفتن عنوان «منتقد ادبی» است که با نوشتن چند یادداشت سرسری در هر نشریه ای به دست می آید. در این شرایط، بی سوادی یعنی دست به سوی هیچ کتابی دراز نکردن،