وقتی به خاطرات دوران جوانی ام و آغاز کار موسیقی برمی گردم، یادم می آید موزیسین هایی مثل ریچارد کلایدرمن چه نقش پررنگی در زندگی مان داشتند و چقدر می خواستیم با متدهای افرادی شبیه به او خودمان را به موفقیت های شان نزدیک کنیم. حالا فرصتی پیش آمده که این هنرمندان برای اجرای کنسرت به کشور ما سفر کنند تا بتوانیم از تکنیک های آنها بهره مند شویم. این رویدادها در روزهای پر استرس و دغدغه فرهنگ امروز ایران می تواند الگوی بسیار خوبی باشد ولی باید دید از منظر کیفی برای ما چه بهره ای دارند؟ مثلا باید پرسید آیا ریچارد کلایدرمن همچنان با همان ساختار موسیقایی پیشینش (که در ذهن ما نقش بسته بود) در جهان فعالیت می کند یا اینکه آنقدر دستخوش تغییر شده که فقط می تواند سود و بهره مالی در پی داشته باشد؟ متاسفانه من اجرا را ندیدم و نمی توانم از این منظر آن را ارزیابی کنم. اما معتقدم این مراودات بین المللی در همه زمینه های هنر ایران لازم است و باعث بدعت گذاری می شود: اگر کیفیت اجرای کلایدرمن خوب باشد، می تواند الگوی خوبی پیش روی جوانان قرار دهد و باعث تشویق شان شود. به عقیده من تمام این الگوها لازم و ملزوم یکدیگر هستند. ریچارد کلایدرمن با کاری که در تمام این سال ها ارایه کرده نشان داده هنرمند متفاوتی است و فاصله زیادی با سایر هنرمندان هم عرصه اش دارد. ممکن است بگویید یک وجه این رویداد نوستالژیک است اما این جنبه از روحیه مردم هم نباید بی پاسخ بماند: ضمن اینکه بعد تکنیکال نوازندگی هنرمندان بین المللی می تواند نوازندگان ما را به روز کند. اگر این اجراها را مورد نقد قرار دهیم، این پرسش به وجود می آید که آیا هنرمندان مطرح روز دنیا در شرایط کنونی حاضر هستند به کشور ما سفر کنند؟ بد نیست همین اجراها را هم غنیمت بشماریم تا شروعی برای گام های بعدی باشند.