ژاپن می توانست تاریخ ساز شود. بلژیک که یکی از بهترین های جام است با آن همه ستاره نزدیک بود به سامورایی ها بازی را واگذار کند. کسی باورش نمی شد ژاپن دو گل از بلژیک جلو افتاده. این بار برای دیدن بازی به یکی از کافه های حومه مسکو رفته بودم. کافه ای قدیمی که ساندویچ های معروفی هم دارد. در و دیوار کافه با دوربین های نگاتیوی و عکس های لنین طراحی شده اند. دلم می خواست ژاپن پیروز شود اما نشد. در کافه گروهی برزیلی با استرالیایی ها نشسته بودند و آنها هم بازی را تماشا می کردند. برزیلی ها خیلی خوشحالند. آنها هم مکزیک را شکست دادند. اینجا همه برزیل را دوست دارند، تقریبا روس ها معتقدند که یک پای فینال قطعا برزیل خواهد بود. اما هیچکس نمی تواند به راحتی پیش بینی کند. نگاه های مبهوت بعد از باخت خیلی تلخ است. مکزیکی ها با آن کلاه های بزرگ آرام از خیابان ها می گذشتند و ناراحت بودند. دیدن مکزیکی هایی که همیشه شاد و در حال رقصیدن هستند در این شرایط خیلی دشوار است. تعداد کمی از ژاپنی ها را در مترو دیدم، با رنگ روی صورت های شان پرچم ژاپن را کشیده بودند اما بعد از بازی اینقدر اشک ریخته بودند که دیگر پرچمی باقی نمانده بود. امروز اما رقابت میان انگلستان و کلمبیا قطعا جذاب خواهد بود. اتفاقا این آخرین بازی است که من برای فیفا به عنوان داوطلب کار می کنم. یکی از سخت ترین روزهای کاری ما خواهد بود. نزدیک به 13 ساعت شیفت کاری برای بازی که تنها 90 دقیقه است. حذف شدن برخی از تیم ها به خصوص امریکای جنوبی ها حال و هوای جام جهانی را آرام می کند. مسکو امروز ابری است. دیروز بارانی بود. هوای 16 درجه ای مسکو که برای کلمبیایی ها سرد به حساب می آید و انگلیسی ها حسابی راضی هستند. اشک ها و لبخندها این بار چگونه میان طرفداران فوتبال تقسیم می شوند؟