بعد از اینکه میزبان های جام های جهانی 2018 و 2022 مشخص شدند، انگلیسی ها و امریکایی ها تمام توان شان را به کار گرفتند تا امتیاز میزبانی از این دو کشور گرفته شود. انگلیسی ها با اهرم فشار رسانه ای و امریکایی ها با اهرم فشار قانونی وارد کار شدند. آنها از یک سو افشاگری می کردند و امریکایی ها از سوی دیگر دستگیر. FBI رسما وارد کار شد و به دفاتر فیفا حمله کرد. آنها اسناد و مدارک زیادی را با خود به مقر پلیس بردند و از خلال همین اسناد باعث شدند پلاتینی و بلاتر از کار برکنار شوند. در حالی که امریکایی ها به دنبال میزبانی جام جهانی قطر بودند انگلیسی ها هر کاری می کردند تا جام جهانی 2018 به جای روسیه در انگلستان برگزار شود. با توجه به زیرساخت های موجود و برگزاری المپیک در شهر لندن، آنها حتی تا آخرین ماه های منتهی به جام جهانی از تلاش دست بر نداشتند و امیدوار بودند این میزبانی به قول خودشان کثیف از روس ها گرفته شود. جدا از این، درگیری بین هولیگان های روس و انگلیسی همیشه زبانزد بوده و در یورو 2012 این موضوع به اوج رسید. روس ها و انگلیسی ها، پاریس را تبدیل به میدان جنگ کردند و از ایستگاه های مترو تا کافه های کنار خیابان به یکدیگر رحم نمی کردند و هرجا همدیگر را می دیدند شروع می کردند به کتک زدن یکدیگر. اما روس ها در نیمه نهایی جام جهانی طرفدار این تیم شدند. در حالی که کرواسی قرابت جغرافیایی و فرهنگی بیشتری با آنها دارد، اما روس ها از رقیب شان حمایت کردند. دلیل چه بود؟ اینکه ویدا، بازیکن کرواسی پس از شکست روسیه در یک چهارم نهایی با شعار زنده باد اوکراین این پیروزی را جشن گرفت و در اینستاگرامش هم با همین شعار، حسابی سر و صدا کرد. این اتفاق «سیاسی» باعث شد مردم، دشمنی های «فوتبالی» با انگلیس را کنار بگذارند و از این تیم حمایت کنند. حمایتی که البته فایده ای نداشت و کروات ها به فینال رسیدند. احتمالا در فینال هم روس ها باید هوادار فرانسه باشند و «ویدا» را با سوت اعتراضی تحت فشار قرار بدهند. به هر حال روس ها خصومت های فوتبالی را فراموش کردند و با حمایت از انگلیس مقابل کرواسی، نشان دادند که دشمنی سیاسی برای شان بسی مهم تر از دشمنی در دنیای فوتبال است. در یک کلام، در ماجرای ویدا سیاست بر فوتبال پیروز شد.