خدا زیباست و زیبایی و زیبایی ها را دوست دارد. جهان که خلقت خداوند است بر زیبایی و ادراک از آن زیبایی ها خلق شده و بقای جهان نیز بر آفرینش و حفظ زیبایی هاست، زیرا ذات جهان بر نو شدن و نو به نو شدن است این نو شدن جهان، حس بودن و تازگی را برای انسان به ارمغان می آورد، مانند بهار که مظهر روییدن، بودن و بوییدن است.

بهار، مد اول فهم هستی را در خویش دارد، پس ما با روییدن که مد رشد و شکفتن است با جهان پیوند می خوریم، آن گاه نوتر می شویم. با درخشش آفتاب در تابستان و با رسیدن و به بارنشستن رشد می کنیم و مد دیگری در هستی ما نقش می بندد. آن گاه در پاییز به ترنم روح می رسیم و اکنون نیز نوتر شده ایم، چون رسیده ایم و طعم تازه تری از خویش داریم. این نگاه به خویش نیز جلوه ای نوتر از فهم حیات را در انسانی که به روییدن معتقد است، با همان روییدن آغاز می کند.