اگر در این سال ها گذرتان به پارک قیطریه افتاده باشد لابد آن مرد عجیب را با احوالات غریبش دیده بودید که گوشه ای نشسته و ساز می زد؛ حتما اگر نمی شناختیدش و اهالی آن پارک به شما می گفتند این مرد، کامیار شاپور، فرزند فروغ فرخزاد و پرویز شاپور است، تعجب می کردید.

کامی کوچولوی فروغ فرخزاد که البته چندان فرصت زندگی با مادر و حتی پدر را نیافت چون هر دو را زود از دست داد؛ اول جدایی مادر و پدر بود که باعث شد کامیار مادر را نبیند و پس از ان هم مرگ زودهنگام فروغ و همچنین مرگ پدر. کامیار اما هم برای مادر و هم برای پدرش عزیز بود. لابد آن شعرهای فروغ را به یاد می آورید که «کامی» را مورد خطاب قرار داده است و البته کاریکلماتورها و طنزهای پرویز شاپور را که به عشق پسرش با اسم مستعار کامی منتشر می شد.

حالا کامیار شاپور در 66 سالگی از دنیا رفته است. این خبر را افسانه بیات دختر پوران فرخزاد و دخترخاله کامیار شاپور به خبرگزاری ایسنا داده و گفته که کامیار مدتی به خاطر ریه هایش در بیمارستان بستری بوده و سرانجام دیروز دوشنبه، 25تیرماه نزدیک صبح به خاطر ایست قلبی از دنیا رفته است.

زمان مراسم خاکسپاری کامیار شاپور هنوز مشخص نیست. کامیار شاپور متولد 29 خرداد 1331 بود. مجموعه شعر «عشق یک مجسمه فلزی است و نورهای معطر طلایی»، «خودنویسم را از آفتاب پر می کنم» (نامه های پرویز شاپور به فرزندش کامیار) با گردآوری و تنظیم فرناز تبریزی و کامیار شاپور و «اولین تپش های عاشقانه قلبم» (نامه های فروغ فرخزاد به همسرش)، به کوشش عمران صلاحی و کامیار شاپور کتاب های به جامانده از کامیار شاپور هستند.

حالا آن نوازنده خیابانی که پسر معروف ترین شاعر زن معاصر و تنها یادگار عجیب ترین مرد طناز ایران بود به خاطره ها پیوسته و به یک مهمانی جدید دعوت شده است. مادرش روزی نوشته بود: «دیگر تمام شد، باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم.»