اشکش را در آوردم! عمدی که نه؛ حرف توی حرف شد و به خودم که آمدم، دیدم گریه می کند... وقتی تصمیم گرفتم بهش زنگ بزنم، اول توی اینترنت گشتی زدم و به عکس هایش نگاه کردم؛ چهره اش به دلم نشست واز لبخندهای مداوم و همیشگی اش در بیشتر عکس ها با خودم گفتم، عجب خواهری، بعد دلم خواست، کاش کنارش بودم و بغلش می کردم.

دوره دانشجویی هم اتاقی ام دختری کرمانشاهی بود به نام لیلا؛ درشت استخوان با نگاهی که وقتی بهت خیره می شد، انگار پوست و گوشت و استخوان را کنار می زد و عمق وجودت را می دید، لیلا هم بیشتر وقت ها لبخندی بر لب داشت، حتی وقتی که روزهای سخت و تلخی را تجربه می کرد. با ذهنیتی که از لیلا داشتم، عکس