ویلنیستی که ‎انگشت‎هایش را در یک ماجرا از دست داده است؛ چه اغراق دقیقی از وضعیت هنرمند در هستی! اما این فقط یکی از چهار شخصیت اصلی رمان است و سه شخصیت دیگر نیز با این که‎ دچار چنین نقصانی نیستند اما در عمل کاری بیشتر از قبلی پیش نمی‎برند. بنابراین بی‎جا نیست که ‎به‎مناسبت این رمان بپرسیم آیا در هنر چیزی برای پیش بردن وجود دارد؟ معیارهای نامتعین زیبایی‎شناسی چه‎ پاسخی به‎ «رحمت» (یکی از شخصیت‎های اصلی رمان) می دهد هنگامی که‎ او برای ساخت انیمیشن، ده سال بی‎نتیجه منتظر حمایت سازمان مانده است؟ یا حتی به ‎شاپور صبری که‎ نقاشی‎اش در موزه هنرهای معاصر به ‎نمایش گذاشته شده اما این باز دلیل بر هیچ‎چیز