درخت دیگری از بوستان مطبوعات خشکید و همه نظاره گرش بودند. کاری هم نمی شود کرد. روزگاری توقیف های پی در پی بر جان این نهالستان افتاده بود و اکنون توقف های ناخواسته جای توقیف ها را گرفته.

اگر روزگاری ما نیاز به رایزنی با نهادها و ارگان های دیگر داشتیم تا از خودمان محافظت کنیم اکنون نیازمند آن هستیم تا به گفت و گو ورایرنی های درون صنفی بپردازیم تا بتوانیم خشکیدن نشریات را به بحث بگذاریم و درباره آن گفت و گو کنیم وراهکار بیابیم.

بستن ناخواسته روزنامه همبستگی بار دیگر زنگ هشداری بود. پیشکسوتان این حرفه باید به میدان بیایند آنها در قبال آینده این حرفه مسئولند. مطبوعات ایران با روند کنونی تهی از چهره های جوان و توانمند خواهد شد اگر امروز فکری به حال آینده نکنیم.

در همین روزنامه همبستگی که دچار توقف ناخواسته شد من می دیدم برخی خبرنگاران جوان و پرانگیزه و صاحب قلم را که می توانستند آینده درخشانی در این حرفه داشته باشند و بعد از توقف فعالیت و خبر تعطیلی روزنامه حسرت در چهره شان موج می زد.

حق هم داشتند، سرشار از اندوه بودند چراکه تجربه ای تازه را به سرعت از دست داده بودند و باید در انتظار فرصتی دیگر می ماندند و همین هاست که آینده پرورش نسلی کار کرده و حرفه ای را به مخاطره انداخته است. اطاله کلام نکنم باید فکری نو دراندازیم و نشریات کاغذی را از بحران کنونی برهانیم در غیر اینصورت آینده این حرفه را از دست خواهیم داد. با این روند روزهایی خواهد رسید که دیگر فرصت حسرت خوردن هم نداریم.