فرض کنید در حال عبور از کنار خیابانی ببینید هموطنی با لباس ژولیده و سر و وضع نامرتب کنار پیاده رو افتاده و بدنش به شدت می لرزد. چه می کنید؟ طبیعتا دلتان می سوزد جلو می روید اگر فرصت نداشته باشید او را به درمانگاه ببرید با اورژانس تماس می گیرید یا دست کم به او کمک مالی می کنید و از او عذرخواهی می کنید که نتوانستید او را به درمانگاه برسانید. اگر کسی به شما بگوید خود تو او را به این روز رسانده ای با طرف دست به یقه می شوید و حسابی از خجالتش در می آیید ولی واقعیت ماجرا همین است. یکایک ما در به وجود آمدن چنین وضعیت هایی برای هموطنانمان سهم داریم. ما در مجبور شدن دختران و پسران جوان این کشور به تکدی گری سهم داریم. در زباله گردی همشهری هایمان سهم داریم. اما چون این اتفاق آرام آرام می افتد متوجه آن نمی شویم.