(بدان ای سالک راه خدا!) وابستگی به دنیا چه به ابزار دنیوی باشد، چه لذات مادی و چه نسبت به حیات در دنیا، بذر همه فتنه ها و اصل و اساس همه بدبختی ها است. دنیادوستی، مبدا ایجاد وابستگی است و این وابستگی، منشا جمیع رذائل اخلاقی خواهد بود که هر کدام از آنها نیز از حجب ظلمانی محسوب می شود. همین موجب خواهد شد که انسان در مراحل بعدی ولو اینکه مومن بوده، و از همه جهات سالم و صاحب اعتقادات صحیح باشد، دچار فشارها و مفاسد خطرناکی شود. مثلا علاوه بر اینکه در تمام عقبات پیش روی خود گرفتار سختی و فشار می شود، با توجه به آنچه که در روایات آمده است، دچار فشارهای روحی فراوانی در دنیا خواهد شد، که از آنها بسیار زجر خواهد کشید. یعنی وابستگی به دنیا، موجب زجر کشیدن انسان در دنیا می شود.(1)