شورای امنیت سازمان ملل عملا از صدام حمایت می کرد. اولین قطعنامه ای که این شورا صادر کرد و درخواست آتش بس کرد، زمانی بود که دشمن هنوز در سرزمین ما بود، بنابراین ما قبول نکردیم و گفتیم دشمن باید از سرزمین ما بیرون برود و متجاوز مشخص و تنبیه شود ولی آنها از همان اول در صدد این نبودند که ببینند حق با کیست، بلکه می خواستند شرایط جبهه را به نفع صدام تثبیت کنند.

همان قطعنامه 598 را هم که دادند، در نهایت صدام را نجات می داد و هیچ وقت در آن قطعنامه پیش بینی نکردند متجاوز موظف است حقوق کشوری که به آن تجاوز کرده است، بپردازد. در بند 6 این قطعنامه آمده است که دبیرکل هیاتی را موظف می کند که بررسی کنند چه کسی متجاوز بوده و چگونه جنگ شروع شد و بند 7 نیز می گفت دبیرکل باید هیاتی را به دو کشور بفرستد تا میزان خسارات دو طرف را معین کند، سپس قطعنامه می خواست که صندوقی بین المللی تاسیس شده و از وجوه آن خسارات طرفین جبران شود. شورای امنیت نمی خواست مشخص شود چه کسی متجاوز بوده و چه کسی باید غرامت بدهد، بلکه می خواست خسارات طرفین جبران شود، آن هم از صندوقی که هیچ وقت تشکیل نشد و قرار بود کشورها در آن پول بریزند تا به طرفین داده شود. روح حاکم بر این قطعنامه این بود که جنگ را تمام کنند و صدام را نجات دهند... شورای امنیت که تحت سلطه آمریکا و سایر کشورهایی بود که در دوران جنگ به صدام کمک می کردند، اقدامی در برابر گزارش دبیرکل انجام نداد، درحالی که گرفتن غرامت نیاز به صدور قطعنامه دیگری داشت که با اشاره به گزارش دبیرکل، عراق را موظف به پرداخت غرامت کند.