همراه همسرم در یکی از خیابان های برلین پیاده روی می کردیم. نیمه شب بود. شهر و مغازه ها تعطیل بودند و پیاده رو ها و خیابان ها خلوت. از دور دیدیم چراغ های مغازه ای روشن است. ناخودآگاه به سمتش کشیده شدیم. سلمانی بود: نه البته یک سلمانی معمولی. دکوراسیون خوب و گرمی داشت. تمام اجزایش در هارمونی با یکدیگر بودند. سقف چوبی اش حس وحال بومی تر و صمیمی تری بهش می داد.

کف پوش پارکتش واکس خورده و جاروشده بود: جوری که فکر می کردی برای مراسمی آماده اش کرده اند. هر سه صندلی کارش با زاویه ای یکسان برگشته بودند رو به در، تا هر رهگذری را- حتی در آن نیمه شب وسط هفته- به سوی خودشان فرابخوانند. ساعت روی دیوار