قسمت ششم: نیمه های شب که ساکنان خانه به خواب رفته بودند مراد از بسترش بلند شد و از اتاق بیرون رفت و بر لب ایوان در روشنی شیری رنگ مهتاب به تماشای حیاط ایستاد. صدای سرفه مادیانش می آمد. بیخوابی به سرش زده بود و نسیم خنک سحرگاهی هوشیارش می کرد. از پله های ایوان پایین رفت تا در اصطبل کوچک ته حیاط به اسبش سری بزند. دستی به نوازش بر یال هایش کشید و در چشم های مادیان نگاهی غمناک درخشید. بوسه ای بر صورت حیوان زد و گفت: تو چرا غمگینی مرجانم. نکنه غصه های من هم به دلت نشسته و غم بدبختی هایم را می خوری؟ دل به غم نده مرجانم. فقط آرزو کن پولی نصیبم بشه این عفریته بددهن را طلاقش بدم. فقط پول دل حریصش را آروم می کنه عزیزم.