آوازه علی رهبری و هنر او تنها به کشور خودش خلاصه نمی شود. او سال های بسیاری است که ارکسترهای بزرگ دنیا را رهبری می کند. با وجود آنکه سالیان سال در فرنگ کار و زندگی کرده اما هرجا و هر زمان که اظهارنظری کرده، از عشق به مملکتش نیز سخنی به میان آورده است. او در 18 سالگی برای ادامه تحصیل و با استفاده از بورسیه دولتی به اتریش عزیمت کرد و طی سه سال دوره آهنگسازی آکادمی موسیقی وین را به اتمام رساند و بعد برای ارائه تجربیاتش به ایران بازگشت، اما نتوانست آنچه را می خواست، پیاده کند؛ با همه این ها به طور کج دارو مریز چند سالی را سپری کرد تا آنکه در سال 94 بالاخره عطای رهبری ارکستر سمفونیک تهران را به لقایش بخشید و استعفا داد. به گفته حسین علیزاده «علی رهبری به سمتی سوق داده شد که تمام انرژی اش برای انجام فعالیت هنری هرز رفت و صد حیف که ایشان در کشور خودش درک نشد». حال علی رهبری آزرده خاطر تر از گذشته است چرا که او را دوتابعیتی نامیده اند. او در نامه ای در پاسخ به حسین شریعتمداری، مدیر مسئول روزنامه کیهان که در مقاله ای خواستار الغای تابعیت ایرانی ایرانیان دو تابعیتی شده بود، به هنرمندان خارج ازکشور اشاره می کند و می گوید: «ما صدها هزار ایرانی دو تابعیتی در بالاترین مدارج شغلی در اروپا داریم که بدون هیچگونه چشمداشتی، نه از نظر مقام و نه از نظر پول، قلبشان برای ایران می تپد و عاشق مملکتشان هستند. حدود 12 سال پیش از انقلاب یعنی بیش از 50 سال قبل از مملکتم دور افتاده ام؛ مانند میلیون ها ایرانی ایران دوست. این درست است که دراین زمان حساس که ما احتیاج به یکپارچگی داریم، شما می خواهید گروه بزرگی از فرهیختگان را که اتفاقا در ایالات متحده [و دیگر نقاط جهان] می توانند تاثیرگذار باشند، از ملت جدا کنید؟»