700 سال قبل می گفتند خدا هم نمی تواند به یک فرد معلول کمک کند. می گفتند این آدم ها به دلیل نقص ظاهری شان طرد شده اند. در قرون وسطی در بیت المقدس، معلولان را به سیاهچال ها می انداختند و در جنوب بیت المقدس، منطقه ای بود که جذامیان را به آنجا تبعید می کردند و هر که مرتکب خلافی می شد نفرین می کردند و می گفتند، بروی به جهنم. جهنم، نقطه ای در جنوب بیت المقدس بود که تمام افراد دردمند به آن منطقه تبعید می شدند و عیسی مسیح (ع) هم به این منطقه می رفت و به دردمندان کمک می کرد. امروز، همان نگاهی که 700 سال قبل در نقطه ای از دنیا به معلولان و دردمندان داشتند، ما در تهران و به کارتن خواب های شهرمان داریم. آن زمان بلد نبودند به این افراد کمک کنند و به تنها راه حل فکر می کردند: اینکه چطور آنها را از بین ببرند. 20 سال بعد هم به ما اینطور نگاه خواهند کرد. اینکه امروز این کارتن خواب را چطور می بینیم، مهم نیست. مهم این است که 20 سال بعد، آدم ها به ما چطور نگاه خواهند کرد. مردم این مملکت به ما تهرانی ها چشم امید دارند. کسانی که گرفتار کارتن خوابی شده اند، بچه های همین آب و خاک هستند. اصلا مهم نیست ما کارتن خواب ها را چطور می بینیم چون اصلا ما به کارتن خواب ها نگاه نمی کنیم. علی(ع) می گوید: «حکومت و مردم در مقابل تمام در راه ماندگان مسوولند.» این را بنویسید که من، امیدم را از تمام نهادها و سازمان های مسوول حمایت از کارتن خواب ها بریده ام. ما تمام تلاش مان را کردیم که نگاه مسوولان را نسبت به کارتن خواب ها تغییر بدهیم ولی آنها نمی خواهند نگاه شان تغییر کند. کارتن خواب ها مگر چه می خواهند؟ از هر حق و حقوقی هم که محروم هستند و حتی یارانه هم نمی گیرند. مگر قرآن نمی گوید به کدامین گناه؟ مسوولانی که می گویند کارتن خواب ها در این وضع امروزشان مقصرند، بدانند که مقصر اصلی خودشان هستند. چند صد نفر از بهبود یافتگان من بروند و مقابل سازمان ها و نهادها صف بکشند؟ فقط خدا به آن مسوولانی که کارتن خواب را نمی بینند، کمک کند.