هر کشوری ممکن است با بحران ها و التهاب های سیاسی و اقتصادی روبرو شود. برای مثال ژاپن یکی از کشورهایی است که در تاریخ معاصرش با یکی دو بحران بزرگ و مشکلات دیگری هم روبه رو شده اما هر بار این کشور توانسته خودش را بازیابی کند و انسجام اجتماعی اش از بین نرفته است. سطح اعتماد مردم به مسوولان یکی از مهم ترین عواملی است که موجب می شود مردم یک کشور انسجام شان را از دست ندهند و از بحران ها به سلامت عبور کنند. اکنون در ایران ما با یک بحران اقتصادی و آسیب زننده روبه رو شده ایم. نبود نظام اطلاع رسانی دقیق و شفاف از طرف دولت، انتشار گسترده شایعات، بروز فساد اقتصادی در برخی دستگاه ها و... موجب شده تا هر روز که مردم از خواب بیدار می شوند، احساس کنند وضعیت شان نابسامان تر شده است. در صورتی که جامعه ما الان باید بتواند با اطمینان خاطر و حفظ انسجام داخلی راه عبور از مشکلات کنونی را بجوید. وجود این باور که این التهابات لزوما در بلندمدت ادامه نمی یابد: نیازمند وجود سطح بالایی از اعتماد مردم به مسوولان است. اما به نظر می رسد جامعه به مرحله ای رسیده که خیلی سخت به گفته های مدیران اعتماد می کند که می تواند برای جامعه ایران هشدار دهنده باشد. یکی از خطاهای مسوولان ارشد کشور این است که در شرایط موجود کمتر با مردم حرف می زنند یا اگر حرف می زنند خیلی کلی و غیردقیق سخن می گویند. ما نمی توانیم برای حل مشکلات و عبور از بحران ها منتظر معجزه بمانیم.

مسوولان کشور باید با مردم حرف بزنند. حرف زدن صرف هم کافی نیست. این حرف زدن باید بر مبنای یک گفتمان مشخص شکل بگیرد. سخنان مسوولان باید مبتنی بر ارایه اطلاعات دقیق از وضع موجود باشد. مثلا وضعیت منابع و ذخایر ارزی را تا حد ممکن به طور شفاف به مردم بگویند. در این صورت است که اعتماد جامعه به سیاستگذاران و مدیران اجرایی افزایش می یابد. اما کتمان مشکلات و نادیده گرفتن آن در زمان سخنرانی موجب می شود جامعه احساس کند که از مسوولان «سخن راست» نمی شنود. تقویت این احساس ناخوشایند می تواند تبعات اجتماعی و سیاسی ناگواری داشته باشد. تا فرصت باقی است باید سیاست اطلاع رسانی و تعامل با افکار عمومی اصلاح شود و این رابطه بر مبنای راهبرد صداقت و شفافیت تقویت شود.