در میان مقامات امریکایی که در مذاکرات هسته ای بارها روبه روی همتایان ایرانی شان نشستند، چهره سخت و انعطاف ناپذیر، نه از آن وزیر امور خارجه امریکا که متعلق بود به قائم مقام او. زنی در دهه هفتم زندگی، با موهای کوتاه و سپید و عینکی که بر جدیت چهره اش می افزود و به عنوان سرپرست تیم مذاکره کننده امریکا هیچ محبوبیتی در ایران نداشت. تا آنجا که برخی از سیاسیون ایران در واکنش به مواضع شرمن از او به کنایه و با عناوینی چون «خانمی که شبیه اسکلت است»، «پیرزن امریکایی» یاد می کردند. بسیاری از ایرانیان نمی توانستند تصور کنند این سیاستمدار دموکرات که زمانی شایع شده بود در جریان تلاش برای متوقف کردن تحریم هاعلیه ایران در کنگره، ایرانی ها را به داشتن «ژن فریبکاری» متهم کرده است، روزگاری در شماتت رئیس جمهوری امریکا به دلیل تهدید ایران به تجلیل فرهنگ مقاومت در ایران بپردازد و بگوید: «آنچه ترامپ نمی داند این است که ایران، فرهنگ مقاومت دارد و در برابر تهدیدات تسلیم نخواهد شد».

حالا در سکوت نسبی مقامات سابق دولت امریکا و در شرایطی که شاید باراک اوباما و جان کری این اواخر هرگونه دفاع دوباره از «برجام» را با توجه به روحیات دونالد ترامپ بیش از حد تحریک کننده و مخرب می دانند، این وندی شرمن است که یک تنه به دفاع از محصول مذاکراتش برخاسته است.

او که مدت هاست حضور در قامت استادی دانشگاه هاروارد را به کار در وزارت خارجه امریکا ترجیح داده با فراغ بال به طرح تندترین انتقادات از دولت ترامپ مشغول است. او روزی رئیس جمهوری امریکا را به یک «پسربچه پر سروصدا» مانند می داند که تظاهر می کند قدرتمند است و روزی دیگر با به رخ کشیدن مذاکره پرهیاهو و بی نتیجه ترامپ با رهبر کره شمالی و در واکنش به توئیت های تهدیدآمیز او می نویسد:«توئیت ها منجر به حصول توافق بهتری نخواهد شد... بلکه اگر گذشته نمایانگر آینده باشد، ترامپ، (جان) بولتون را به تهران می فرستد تا دیدار با روحانی را سازماندهی کند!»

شاید همین رویکرد متفاوت این دیپلمات پیشین امریکاست که حالا دیگر کسی او را با یادآوری سن و نحیفی اندامش نمی نوازد. خبرهایش با تصویر جدی اما متبسم چهره اش همراه می شود و موضع گیری هایش با تیتر درشت بازتاب پیدا می کند. ممکن است هنوز هم به دلیل ادعاهای عجیبش درباره تدوین برجام چندان محبوب نباشد؛ اما قدر مسلم دیگر منفور نیست.