روزی که آمد برای گفتگو در دفتر روزنامه از دیدن موهای جو گندمی اش جا خوردم. نه که بگویم آخی چه پیر شده توی کله ام پیچید: پیر شدی حامد... و حواست نیست. یک هو نقش هایش ریخت توی کله ام از سیب خنده بگیر تا ساعت خوش و دنیای شیرین دریا و آژانس دوستی و کلی کارهای خاطره انگیز دیگر. زندگی پر فراز و نشیبی داشته. از دورانی گفت که ساعت خوش بسیار گل کرد و یک هو باد بلاخیزی در جمع بچه های ساعت خوش وزیدن گرفت و پراکنده شدند. از روزهایی که فیلم اجاره می داد و روزگار روی نامهربانش را به امیر غفار منش نشان داده بود. امیر غفارمنش اهل نوشتن و خواندن است و این گفتگو را برای من راحت تر می کرد. حدود دوساعتی حرف زدیم. نه صفحه بند محترم و نه مسئول صفحه عزیز و نه حوصله شما اجازه می دهد همه آن دوساعت را اینجا بیاورم چند خوشه از این گفتگو را توی سبد این صفحه گذاشته ام و تقدیمتان می کنم.