یادم هست حدود سال های 62 و 63 بود که با جمعی خدمت آقا بودیم. صحبت کتاب های انقلاب شد و اینکه ما در مورد انقلاب، باید رمان درجه یک داشته باشیم و من فکر کنم هنوز ایشان به آن ایده آل خودشان نرسیده اند. هنوز نداریم رمانی که راجع به اصل انقلاب، قبل از انقلاب و بعد از انقلاب باشد. یک تعبیری ایشان داشتند و می گفتند که ما هنوز کتاب درباره انقلاب که جهانی بشود نداریم. بعد گفتند که جهانی شدن معنی اش این است که این کتاب دست به دست بگردد. ناشرها در دنیا دنبالش بگردند، ترجمه کنند و در دنیا به زبان های زنده دنیا ترجمه بشود. نه اینکه ما ترجمه بکنیم، خود آنها دنبالش بگردند. مثالی می زدند و می گفتند که شما کتاب «دن آرام» شولوخف را بینید که چقدر جهانی شده. همه، این «دن آرام» را خوانده اند با اینکه دو سه جلد است. مضمون حرف آقا این بود که وقتی کتاب را می خوانید، چقدر لذت می برید و چقدر حس مثبتی نسبت به این کتاب پیدا می کنید، باز تاکید می کردند که این کتاب را بخوانید و ما در این تراز و در این سطح، کتابی که جهانی بشود نداریم.

ایشان حتی در سال های اخیر نیز این مطالبه را تکرار کرده اند که باز در این سطح، کتابی در مورد انقلاب نداریم. نه فقط راجع به انقلاب، حتی در مورد ائمه معصومین (ع) نیز این نقص هست. راجع به شخصیت حضرت پیامبر(ص) ایشان گفتند که ما هنوز فیلم خوبی راجع به این شخصیت بزرگوار نداریم. ما فقط یک فیلم خوب داریم که برای مصطفی عقاد است؛ آن هم فیلم خوبی است به اندازه خودش و در آن فرهنگ و شرایط و هنوز مثلا ما به عنوان انقلاب اسلامی نتوانسته ایم یک فیلم بسازیم که بتواند شخصیت آن بزرگوار را نشان بدهد.

به هر حال افق دید ایشان بلند است. سه چهار سال پیش در جلسه ای می گفتند که امروزه کتاب های مختصر و کوچک خوانندگان حرفه ای را اقناع نمی کند. باید یک رمان مثلا چهارصد پانصد صفحه ای باشد که خواننده اقناع بشود، ولی این کتاب هایی که حالا بعضی هایش هم خوب است، در واقع نمی تواند نقش جهانی شدن را ایفا بکند.