کتاب های پرفروش در سال های اخیر در ایران همیشه بحث انگیز بوده اند. به دلیل نبودن منبع مناسبی برای به دست آوردن آمار پرفروش های کتاب همیشه در این مورد ابهام هایی بوده است.

مبهم بودن آمار فروش هر کتاب باعث می شود هر ناشری هر وقت دلش خواست کتاب منتشرشده توسط خود را پرفروش معرفی کند و در این ابهام، قضاوت درباره درستی یا نادرستی بسیاری از آمارها، احتمال خطای بیشتری دارد. اما نظام ثابتی که از آمارهای پرفروش های چند ساله اخیر کتاب ایران می توان به دست آورد این است که همواره پرفروش های کتاب در ایران در دسته ادبیات داستانی بوده اند و البته بدیهی تر در این میان این که اغلب این پرفروش های ادبیات داستانی عاشقانه بوده اند.

البته این تم عاشقانه و حسرت عشق های گذشته نیست که خوانندگان ایرانی را ترغیب به خواندن می کند بلکه مخاطبان ایرانی همچنان در انتخاب کتاب، سراغ نام های آشنا و زیاد شنیده شده می روند. در این میان، می توان استقبال از آثار برندگان جوایزی چون جایزه نوبل کازئو ایشی گورو و پاتریک مودیانو را مشاهده کرد. اما جالب این که با همه این نظام های استخراج شده از آمارها نمی توان بازار فروش کتاب در ایران را پیش بینی کرد. شرایط بازار کتاب در ایران به گونه ای است که هیچ ناشری نمی تواند بگوید توانایی دارد کتاب هایی منتشر کند که پرفروش شوند. به عبارت دیگر، پرفروش شدن یک کتاب، ملاک و معیار ثابتی ندارد که بشود قطعا بر آن اساس، انتخاب کرد. همیشه پیش بینی هایی پیش از انتشار هر کتابی وجود دارد، اما تازه بعد از انتشار کتاب است که ماجرا آغاز می شود و عوامل مختلفی می توانند روی میزان فروش کتاب تاثیر بگذارند. آنچه مشخص است این که تغییرات در بازار نشر، به روز رخ می دهند و نمی توان با معیارهای ثابت، پیش رفت.