1- خشونت: اولین چیزی که در این 4 هفته از لیگ به چشم آمد، خشونت بود. خشونت افسارگسیخته ای که هیچ مبنای عقلی هم ندارد. اگر قبل تر شاهد بودیم که تماشاچیان در هفته های حساس تر لیگ، زودتر از کوره در می رفتند، امسال به طرز عجیبی شاهد این رخداد هستیم که انگار همه به هر بهانه ای منتظرند تا عصبیت خود را بروز دهند. مثلا تماشاچیان سپیدرود در همان هفته دوم کادر فنی تیم شان را از دم تیغ گذراندند و فولادی ها در دقیقه 30 بازی در هفته چهارم لیگ، با شدیدترین لحن ممکن برای پورموسوی شعار حیا کن رها کن سر دادند. بازی ای که در نهایت هم با پیروزی فولاد به پایان رسید! در کنار اینها سنگ پرانی و چاقوکشی هم که شده جزو لاینفک مسابقات و باید ببینیم لیگی که به این شکل شروع شده چطور ادامه خواهد یافت.

2- تساوی: لیگ ایران همچنان لیگ تساوی هاست. بسامد بازی های مساوی در جام خلیج فارس بالاست. مثل فصول قبلی. این به معنای رشد دسته جمعی و نزدیک شدن سطح تیم ها نیست. بلکه نشان دهنده محافظه کاری مربیان است. یک نوع محافظه کاری کارآمد. فیروز کریمی با 4 تساوی تیمش را در میانه جدول نگه داشته و همین انگیزه ای است برای ادامه کسب تساوی در هفته های بعد. تیم های رده دوم و سوم نصف بازی هایشان را با تساوی به پایان رسانده اند و بیشتر تیم های میانه پایین جدول هدف شان از ورود به زمین کسب تساوی است. این روند وضعیت کیفیت و جذابیت لیگ را تحت الشعاع قرار می دهد.

3- دردسرهای قدیمی: در لیگ امسال هنوز خیلی ازمشکلات گذشته برطرف نشده. زیرساخت های استادیوم ها برای حرکت به سمت امنیت آماده نشده. مشکل بلیت فروشی همچنان پا برجاست و داستان تکراری و خسته کننده حق پخش تلویزیونی تکلیفش معلوم نشده و تصاویر بازی های شهرستان با کیفیتی نامطلوب به دست مخاطب می رسد. معلوم نیست که دوستان در فدراسیون و سازمان لیگ و صدا و سیما در مدت تعطیلات دقیقا چه کار کرده اند. یا در همین روزهایی که مسابقات در حال برگزاری است طی روز کاری شان به چه اموری مشغول هستند که این مشکلات حتی در پروسه حل شدن هم قرار نگرفته اند. هر هفته با انجام بازی ها مشکلات نمایان می شود. رسانه ها انتقاد می کنند. متصدیان قول رفع مشکلات را می دهند و یک هفته بعد دوباره همان آش و همان کاسه.