خودباوری عجیبی دارد، انگار دقیقا در جایی قرار دارد که باید باشد و انتظارش را داشته. با همان لهجه آذری دلنشینی که دیالوگ های فیلم ها را می گوید با من همصحبت می شود. می گوید: 40 سال منتظر بودم و می دانستم که کارگردان های بزرگی به سراغم خواهند آمد. رضا ناجی، خود خودش است، هم در فیلم هایش هم در میان جمع و در مصاحبت ها. چیزی برای پنهان کردن، ندارد چون شفاف فکر و زندگی می کند. کمتر موقعیتی پیش می آید که شاکی باشد و از شرایط یا زمانه گلایه کند. انگار به صورت غریزی زندگی اش را برنامه ریزی می کند و می داند کی کجا باید باشد. یک جورایی با اراده و در عین حال تسلیم سرنوشت است، شاید به این دلیل که باور دارد،