خیلی باعث افتخار است که تیم ملی کاراته ایران، امسال جزو رشته های موفق کاروان ما در بازی های آسیایی 2018 جاکارتا بود و اگر رشته های دیگر هم مانند کاراته عملکرد خوبی داشتند، ما می توانستیم در رتبه های چهارم یا پنجم بازی های آسیایی قرار بگیریم. البته تیم هایی مانند والیبال و کبدی آقایان و بانوان هم عملکرد خیلی خوبی داشتند اما مدال آوری 8 ملی پوش آقا و خانم کاراته در بازی های آسیایی نشان داد که ما از چه پتانسیل بالایی در ورزش های انفرادی برخوردار هستیم. البته تیم کاراته ما در این دوره از رقابت ها با دو مورد داوری برخورد کرد که اگر آنها نبود، شاید رنگ مدال های ما بهتر می شد.

در این دوره، کویت پس از پشت سر گذاشتن دوران محرومیتش، در بازی های آسیایی شرکت کرده بود و بنده با 3 دوره حضور در بازی های آسیایی، بخوبی می دانم که عواملی در تلاش بودند تا این تیم در کاراته مدال بگیرد و متاسفانه قرعه به نام کاپیتان ما، ذبیح الله پورشیب افتاد و او را با ناداوری بازنده کردند. در مسابقه امیر مهدی زاده هم، داور ابتکار عمل را در دست گرفت و تلاش کرد تا کاراته کای اندونزی قهرمان شود. به هر حال این کشور، یکی از کشورهایی است که بیشترین کاراته کا را دارد و با توجه به میزبانی اش تلاش بر این شد تا در این مسابقه به قهرمانی برسد ولی در کل ما هم به لحاظ آماری و هم با مقایسه نسبت به دوره قبل، عملکرد بهتری داشتیم و این نشان داد که فدراسیون کاراته با برنامه ریزی مناسب و کار و تلاش ملی پوشان، توانسته به موفقیت دست پیدا کند. خانم های ما هم که بسیار خوب کار کردند اما حالا باید به این نکته توجه داشت که کاراته المپیکی شده و باید به آن المپیکی نگاه کرد و حمایت بیشتری از آن انجام داد تا به موفقیت های بعدی هم دست پیدا کند.