مطلب اساسی این است که راه باز است که ما به نوبه خود بشویم یک قرآن ناطق. ما اهل قرآن هستیم، قرآن می خوانیم، در جانمان قرآن را جا می دهیم، تنها قرآن به سر که نمی کنیم، قرآن به سر می کنیم، قرآن به دل می کنیم. این قرآن استخاره می شود، کجایش بد است، کجایش خوب است! ببینید سخنان نورانی قرآن ناطق چیست؟ حضرت امیر درباره بعضی از شاگردان خود حرفی دارد، آن شاگرد نه امام بود، نه امامزاده بود، نه پیغمبر بود، نه پیغمبرزاده بود، تربیت شده محضر علی بود، چرا ما نشویم؟ فرمود: «کان لی فیما مضی اخ فی الله و کان [یعظمه] یعظمه فی عینی صغر الدنیا فی عینه»؛(1) من قبلا دوستی داشتم که چون دنیا در چشم او کوچک بود این در