کارخانه ماشین سازی تبریز به عنوان یکی از صنایع مادر کشور با فناوری و آموزش های کارشناسان چکسلواکی سابق در سال 1345 بنیان نهاده شد. بانی ورود این صنعت به تبریز؛ مهندس توکلی بود که با راه اندازی این کارخانه و ارائه آموزش های فنی در آن، مرکز استان آذربایجان شرقی را به قطب صنعتی پرقدرت کشور تبدیل کرد.

با این حال، مدیران بی کفایت و کالای خارجی مثل دو ویروس به جان ماشین سازی افتادند. دوران دست اندازی به این شرکت فرا رسید و کوتوله های وابسته به مردان پشت پرده، این کارخانه را به نابودی کشاندند. ماشین سازی که مجهز به ماشین آلات دقیق، فناوری، نیروی انسانی کارآمد، مرکز آموزش سطح بالا و مشتری های پر و پاقرص بود در اختیار کسانی قرار گرفت که از هیچ تلاشی برای حفظ صندلی خود دریغ نمی کردند مدیرانی که بعضا کارخانه ماشین سازی تبریز را به ورشکستگی کشاندند.

پروژه اولین خودروی ملی یعنی لیفتراک سهند بعد از نهایی شدن به آنجا رسید که لیفتراک کره ای وارد شد که در مقابل نوع ایرانی خود ضعیف و نامرغوب بود. مشکل از آنجا شروع شد که مدیرعامل، نمایندگی لیفتراک خارجی را اخذ کرده و سرنوشت کارخانه را به اینجا رساند.

همه این کارشکنی ها برای فروش ارزان قیمت ماشین سازی تبریز انجام می شد. کارخانه ای که یک مجتمع مسکونی 400 واحدی به ارزش چند صدمیلیارد تومان با بیش از ده باب مغازه و یک مهدکودک دارد اما 14 سال است که خالی از سکنه شده و حتی اجاره هم داده نشده تا درآمدی برای کارخانه ایجاد کند. این مجتمع مسکونی دارای زمین های بازی، باشگاه، رستوران، سالن اجتماعات، ژنراتور برق اضطراری و تصفیه خانه فاضلاب است.

اکنون برای آنکه این خیانت ها به فراموشی سپرده شود یک بحث انحرافی مطرح شده که تیم فوتبال ماشین سازی در لیگ برتر بازی کند یا دسته یک؟ هیچ مقام مسئولی از سرنوشت ثروت های مادی و معنوی ماشین سازی تبریز صحبت نمی کند اما نمایشی با موضوع تیم فوتبال این کارخانه روی صحنه است، نمایشی برای تصاحب ماشین سازی از سوی جریان های مرموز. ماشین سازی زمانی احیا خواهد شد که تولید آن رونق بگیرد و الا تیم بدون کارخانه طنز سخیفی است که لبخند به لب نمی آورد.

خصوصی سازی تاراج نیست. باید کارخانه ماشین سازی تبریز را مدیریت کرد و به سوددهی رساند و به قیمت فروخت.