لس آنجلس تایمز گزارشی از یک پدر و پسر هفت ساله گواتمالایی منتشر کرده است که پس از 46 روز جدایی در منطقه صفر مرزی در کنار هم قرار گرفته اند. در این دو ماه که آنها با هم زندگی می کنند تمام تلاش شان این است صدماتی که این جدایی بر سر آنها به وجود آمده است را رفع کنند؛ پسری که هر صدایی در کلبه کوچکی که زندگی می کنند، سبب ترسش می شود؛ پدری که شاید سال ها برای به دست آوردن حق پناهندگی باید تلاش کند. زمانی که ترامپ دستور جدایی فرزندان از پدرومادرهای مهاجران را در ال پاسو داد، بسیاری به او اعتراض کردند اما مدت زیادی طول کشید که خانواده ها دوباره در کنار هم قرار گیرند. این پسر (جفرسون) زمانی که او را از خانواده جدا کردند، فکر می کرد که پدرش مرده است. وقتی پدرش او را تحویل گرفت چشمان ترسیده ای داشت، سرفه می کرد و پوست بدنش پر از جوش بود و می لرزید، با خجالت در آغوش پدرش قرار گرفت و گفت: «پاپا کجا بودید! نمی دانستم شما زنده هستید!» و پدرش به سادگی گفت: «متاسفم، اما حالا با هم هستیم». جفرسون فقط چند هفته بعد بود که توانست راحت تر با پدرش صحبت کند و بپرسد: «شما دیگر من را دوست نداشتید؟».

او حاضر نیست از اتفاقاتی که در این مدت جدایی رخ داده، صحبت کند. اما گفته است که هر روز به همراه یک خانم و بچه های دیگر یا با قطار یا اتوبوس به مدرسه می رفتند. گزارشگر لس آنجلس تایمز از زندگی آنها در لحظات مختلف موقع غذاخوردن، شستن لباس هایشان، نقاشی کردن، آماده شدن برای رفتن به مدرسه و... نوشته است. اینکه پدر به خاطر وابستگی شدید پسر از یک ظرف غذا می خوردند و در همه لحظات در کنار هم هستند. او می گوید: «من باید در این شهر کوچک خیلی مراقب باشم. مراقب همه چیز، حتی ماشین ها که به سرعت می رانند. من گاهی فکر می کنم آنها ما را نمی بینند».فرزندان دو هزارو 600 خانواده از هم جدا شدند و شاید مانند نقاشی جفرسون هر کدام از آنها راهی طولانی برای داشتن خانه ای که احساس راحتی کنند، در پیش داشته باشند.